Pedagogika miejsca wspólnego - Maria Mendel

Pedagogika miejsca wspólnego jest wzorem imperatywu naszego czasu, polegającego na tym, by myśleć, pisać, uczyć, uczyć się, organizować i pobudzać alternatywy wobec szaleństwa, wzbudzać nadzieję i zaczynać tworzyć świat takim, jakim pragniemy go widzieć; świat, którego potrzebujemy tak pilnie. (Pauline Lipman)

Książka wychodzi z bardzo jasnej etycznej pozycji, definiującej miasta jako miejsca dialogu [...], równocześnie definiując cel książki nie tylko jako diagnozę, lecz przede wszystkim jako projekt (lepszego świata). Na dodatek książka jest pisana przez pedagoga, łączącego co najmniej dwie (urbanistyczną i pedagogiczną) perspektywy badawcze. Te perspektywy łączą się w fascynującym splocie terytorialnie zdefiniowanych działań ufundowanych na mocnym systemie wartości [...]. Autorka głęboko wierzy w równościowy, horyzontalny i dialogiczny projekt miejskiej pedagogiki, lecz jej wiara jest osłabiana poprzez „pochwałę epistemologicznego braku pewności” oraz zafascynowanie „nieprzewidywalnością miejsca”. [...] Książka profesor Marii Mendel nie tylko jest mocnym głosem we współczesnej debacie nad stanem polskich miast, ale jest szkicem projektu budowania lepszego świata, szkicem, który łączy różne dyscypliny naukowe oraz różne rodzaje społecznych aktywności. Owa transdyscyplinarność jest istotą i siłą studiów miejskich, w których ramach ta książka powinna znaleźć w Polsce ważne miejsce. (Krzysztof Nawratek)

Maria Mendel – profesor nauk humanistycznych; pracuje w Zakładzie Pedagogiki Społecznej Instytutu Pedagogiki na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Gdańskiego. Naukowo skoncentrowana na pedagogice społecznej w wersji zaangażowanej, przybierającej postać polityki publicznej, aktywizującej m.in. rodziców, od lat działa w obszarze refleksji teoretycznej, badań i praktyki edukacyjnej określanym jako pedagogika miejsca (Pedagogika miejsca, red. 2006; Społeczeństwo i rytuał. Heterotopia bezdomności, 2007, Obraz, przestrzeń, popkultura, współred. 2009). Ostatnio pedagogikę miejsca rozwija w ramach problematyki miasta (m.in. Tożsamość gdańszczan, współred. 2010, Miasto jak wspólny pokój, red. 2015, Miasto pedagogiczne, red. 2016).