
- Kilka słów o człowieku…- red. Maciej Maraszkiewicz
- Najgłębsze, spokojne morskie dno - Andrzej C. Leszczyński
- Jedzie Pan Jazz - Andrzej Białkowski, Wojciech J. Burszta
- PRL-owskie re-sentymenty - red. A. Kisielewska, A. Kisielewski, M. Kostaszuk-Romanowska
- Pomiędzy retro a retromanią - red. Małgorzata Major, Patrycja Włodek
- Preteksty - Wojciech Józef Burszta
- Dyskursy władzy - red. Dominika Gruntkowska, Jacek Moroz, Janina Świrko-Pilipczuk, Oskar Szwabowski
- Oblicza muzycznej praxis: debaty, terytoria, reduty nadziei i oporu
- Codzienność, performatywność, demokracja - red. Lucyna Kopciewicz, Beata Simlat-Żuk
- Bestie i ofiary - Anna Małyszko
Poza katedrą - Jan Skoczyński
Opis
„Skoczyński, odwołując się do studium Jerzego Perzanowskiego poświęconego Izydorze Dąmbskiej, formuje program »jak pisać historiografię filozoficzną; wszak składają się na nią nie tylko idee, hipotezy czy teorie, ale również to, co towarzyszy ‘na co dzień i od święta’, tworząc swoisty ‘kontekst dla tekstu’, w którym przychodzi przebijać się przez zapory polityki, instytucji, gremiów opiniotwórczych, układów towarzyskich itp. Przeszkód, które nierzadko przesądzają o kształcie poglądu czy stanowiska«”. (Z recenzji prof. Zbigniewa Opackiego)
Książka profesora Skoczyńskiego ukazuje nam bogactwo treści zawartych w różnych nurtach polskiej myśli społecznej: pesymizm i katastrofizm, modernizm i desakralizacja języka religijnego, różnorakie tendencje kryjące się pod zbiorową nazwą demokracji. Obok idei ogólnych autor odsłania także, nie zawsze chwalebne w formie, kontrowersje powstałe wokół myśli niepopularnych w kręgach akademickich, niekiedy przybierające formę dyskryminacji uczonych wyznających „poglądy niesłuszne”. Książka Jana Skoczyńskiego, wzięta w całej swojej wymowie, świadczy o żywotności różnych tradycji intelektualnych i istniejącej swobodzie słowa. (Bronisław Łagowski)
Tekst Jana Skoczyńskiego na temat katastrofizmu jest najciekawszy jako próba przedstawienia zmagań tych polskich historyków XX wieku, którzy poszukiwali i walczyli o nowe całościowe ujęcia świata, w którym Związek Sowiecki okazał się możliwy. Sto lat po tym, jak Lelewel pouczał w Wilnie polskich studentów (takich jak Adam Mickiewicz) o zbawiennym potencjale tkwiącym w rosyjskiej przeszłości, Marian Zdziechowski przekonywał innych polskich studentów (takich jak Czesław Miłosz) o katastroficznym potencjale radzieckiej teraźniejszości. (Timothy Snyder o artykule Pesymizm i katastrofizm – od Krasińskiego do Zdziechowskiego)
Jan Skoczyński (ur. 1946) – absolwent polonistyki i filozofii na Uniwersytecie Jagiellońskim. Pracownik Instytutu Filozofii UJ w latach 1974–2018. Doktor nauk humanistycznych od roku 1981, zaś od 1992 – doktor habilitowany nauk humanistycznych w zakresie filozofii. Od roku 2002 profesor nadzwyczajny UJ; tytuł naukowy profesora otrzymał w roku 2004. W latach 1993–1999 pełnił funkcję wicedyrektora instytutu ds. studenckich. Powołał do życia Zakład Filozofii Polskiej, którym kierował do przejścia na emeryturę. W macierzystym instytucie wykładał historię filozofii powszechnej i polskiej; specjalizował się w historiografii idei XIX i XX wieku. Przez lata współorganizował ogólnopolskie Seminarium Historyków Filozofii Polskiej. Współtwórca i pierwszy rektor Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Sanoku (1999–2002). Jest autorem i redaktorem wielu książek, z których ważniejsze to: Wartość pesymizmu, Ludzie i idee, Koneczny. Teoria cywilizacji, Historia filozofii polskiej (wspólnie z J. Woleńskim), Wiedza i sumienie, Glossy i uwagi, Neognoza polska, Teksty nienaukowe, Zdanie odrębne. Publikował w czasopismach: „Znak”, „Tygodnik Powszechny”, „Czas Krakowski”, „Tygodnik Solidarność Małopolska”, „Nowe Państwo” czy „Korso Sanockie”. Od czterech lat jest stałym felietonistą portalu internetowego „Studio Opinii”.